In het eerste krantenartikel van 1925 dat Leempoels vermeldt, vinden we hem opnieuw op een sociaal event.
Lucien Solvay (1851-1950) heeft een journalistiek jubileum te vieren; hij zit namelijk 50 jaar in het vak. In 1875 is hij gestart bij ‘La Gazette’ om dan door te gaan naar ‘La Nation’. Als die krant verdwijnt, gaat hij naar ‘Le Soir’ waar hij een hele tijd hoofdredacteur is tot hij opstapt na flinke discussies en ruzie met de directie. Hij belandt dan bij ‘L’Etoile belge’’ om uiteindelijk toch weer ‘thuis’ te komen bij ‘La Gazette’.
Als kunstcriticus heeft hij zowat ieder atelier in het Brusselse en ver daarbuiten bezocht, en hij kent het hele kunstenaarswereldje. Het is dus vanzelfsprekend dat ze in groten getale opgekomen zijn om hem te vieren.
03.05.1925 | LA DERNIÈRE HEURE
Van Jef Leempoels krijgt Solvay een ingekleurde ets van ‘La Bacchante’, met een handgeschreven opdracht rechts onderaan.
De driejaarlijkse salon in Gent is in aantocht en er is opnieuw onenigheid in de rangen... Dat was al te merken in het eerste nummer van 1925 van het ‘Bulletijn der Beeldende kunstenaars’, dat zowat de volledige briefwisseling brengt die in december 1924 gevoerd werd tussen ‘de Federatie’ en Pierre Nolf, de toenmalige liberale minister van Kunsten en Wetenschappen.
Het draait allemaal om een protestbrief van de bij de federatie aangesloten kunstenaars. Die zetten zich vooral af tegen de ‘oubollige jurering’ die stelt dat ‘wie aanwezig was op één Wereldtentoonstelling of vier triënnales, niet meer in aanmerking komt voor verdere deelnames’. De oudere generatie vindt dat zij daardoor geviseerd wordt en eist een eigen jury.
Die jury komt er uiteindelijk ook en het lijkt erop dat de artiesten met een bestuursfunctie in het verbond zich niet kandidaat gesteld hebben voor een zitje. Geen Delville, geen Leempoels.
23.04.1925 | LA WALLONIE
Verder hebben de artiesten van het verbond de minister van hun protest op de hoogte gebracht en hem drie specifieke eisen gesteld:
Méér plaats voor Belgische kunstenaars
Géén retrospectieven van levende kunstenaars
Het weren van makelaars op de triënnales.
Pierre Nolf (1873-1953) was een arts en politicus. In de regering Theunis was hij van 8 november 1922 tot 5 april 1925 minister van Kunsten en Wetenschap. Blijkbaar heeft hij in de laatste dagen van zijn aanstelling een beslissing van een van zijn voorgangers, Destrée, rond de ‘Prix de Rome’ teruggedraaid. Niet helemaal volgens de lettertjes van de wet als we Louis Pierard in ‘Le Peuple’ mogen geloven.
14.05.1925 | LE PEUPLE
. . .
15.05.1925 | DE STANDAARD
De broers Haesaerts, die voor ‘l’Art Vivant’ schrijven, moeten we ook niet meteen onder de sympathisanten van Delville en Leempoels rekenen:
15.05.1925 | L’ART VIVANT
Louis Pierard van ‘Le Peuple’ is ook naar Gent gereisd; hij heeft goed rondgekeken en gezien dat er iets niet in de haak was. En dat vertelt hij zijn publiek in een breed uitgesmeerd stuk, dat hieronder in een ingekorte versie weergegeven is.
18.06.1925 | LE PEUPLE
Pierard verwijst hierin naar ‘Vers l’Idéal’, het veertiendaagse ‘Journal d’art, libre et indépendant’ dat Leempoels, fondateur-directeur, in eigen beheer uitgaf. Het eerste nummer, gedrukt door Brian Hill in Elsene, verscheen op 15 oktober 1923. De Koninklijke bibliotheek schijnt een exemplaar in zijn archief te hebben, al kennen ze de juiste opslagplaats niet. Het is ook niet bekend hoeveel nummers verschenen, maar in juni 1925 circuleerde het blad dus nog altijd.
De recensent van ‘Het Volk’, die tekent met één enkel initiaal (F.) weet hoe hij zijn publiek moet waarschuwen om bepaalde dingen (zeker niet) op te zoeken...
20.06.1925 | HET VOLK
De recensent van ‘Vooruit’ (R., ook maar één letter) is al even dubbelzinnig in zijn recensie...
22.06.1925 | VOORUIT
Een eindje verder in zijn overzicht verschijnt dan deze zin:
We gaan nog van R. horen, maar het is meteen duidelijk dat Leempoels aan hem geen fan gewonnen heeft.
De journalist van ‘Het Laatste Nieuws’ geeft een overzichtje van de ‘must-see’:
02.07.1925 | HET LAATSTE NIEUWS
Er is in de voorbije 100 jaar niet veel veranderd... Artistiek naakt kent nog altijd een groot aantal fans. De albums van Armand Silvestre, waar de recensent van ‘Vooruit’ naar verwijst, zijn ook vandaag nog populair. Zowel oude originelen als herdrukken – mét verzen en teksten – zijn vlot te vinden op diverse bibliofiele websites.
Wie zelf graag een vergelijkende studie maakt tussen het aanbod op de salons van de ‘Champ de Mars’ en de ‘Champs Elysées’, vind 20 jaargangen van Silvestre’s ‘le Nu au Salon’ op Internet Archive Search: subject:’Nude in art -- Periodicals’
Voor wie zich nog afvraagt waar de commotie om draait: hier zijn een paar van die kittelende illustraties. In zwart/wit natuurlijk, net als in de boekjes van Silvestre.
Voor wie zich verder wenst te verdiepen in ‘The Nude in Art History’, vanaf pakweg de XVe eeuw tot nu, zijn de onderstaande websites een goed startpunt. Ze bieden een overzicht van Botticelli tot Lucian Freud met ook vrij veel werk van Belgische schilders: https://www.insidewalk.net/promenades/female-nude-art/ of https://conchigliadivenere.wordpress.com/
In het interbellum kwam de omgeving van de Avenue Louise, die o.a. door moderne en kwalitatieve bebouwing een ‘beter’ publiek aantrok, in het vizier van galerijhouders.
‘La Petite Galerie’ was een van de eersten die een ruimte opende aan de Louisalaan; op woensdag 20 mei 1925 gingen de deuren op nr. 17 open voor de eerste tentoonstelling.
In 1926 verhuisde de ‘Centaure’ van de rue du Musée naar nr. 62 (waar voordien ‘Galerie Blanche Charlet’ gevestigd was). De ‘Vierge Poupine’ zat op nr. 32. ‘Galerie Brachot’, die vooral het surrealisme promootte, opende in 1931 op nr. 74. ‘Galerie L'Écuyer’ zat jarenlang op nr. 187; en er waren er nog een paar die hier korte tijd hun geluk uitprobeerden...
24.06.1925 | HET LAATSTE NIEUWS
26.06.1925 | L’INDÉPENDANCE BELGE
02.07.1925 | HET LAATSTE NIEUWS
In de zomer van 1925 lanceert Oostende ook een initiatief om kunstliefhebbers te charmeren tijdens hun zomerverblijf aan de Belgische kust.
08.07.1925 | JOURNAL DE BRUXELLES
Een paar dagen later vertelt ‘la Meuse’ welke werken Leempoels naar Oostende gebracht heeft. In hun inleiding houden ze vol dat het de 2e editie is. Zij rekenen een eerste salon – met enkel Oostendse schilders – waarschijnlijk als de eerste.
11.07.1925 | LA MEUSE
Uit het artikel in ’Le Peuple’ van mei 1924, wisten we al dat ‘de Federatie’ – met zijn eigen jury – een aparte afdeling afgedwongen had op de Gentse Salon. Jef Leempoels komt daar triomfantelijk over vertellen in het oktobernummer van het bulletin.
Het artikel toont – nog maar eens – aan dat sommige beeldende kunstenaars niet alleen vlot overweg konden met potlood, penseel of beitel, maar zich ook bijzonder plastisch konden uitdrukken met woorden.
Jef Leempoels is intussen bijna 60. Zijn carrière staat nog altijd stevig op de rails; de opdrachten die geld in het laatje brengen, blijven binnenkomen. Hij kan zich dus wat permitteren. Dat maakt dat hij goed op dreef raakt als hij onbeteugeld en ongebreideld mag afgeven op zijn tegenstanders. Zijn keuze aan denigrerende adjectieven is bijna bewonderenswaardig (én noodzaakt regelmatig de inzet van een goed woordenboek!)
oktober 1925 | BULLETIJN DER BEELDENDE KUNSTENAARS
. . .
Comments